Środowiskowy Dom Samopomocy przy ul. Izabelli w Warszawie

Budynek przeznaczony na potrzeby Środowiskowego Domu Samopomocy wraz z częścią mieszkalną oraz Placówki Wsparcia Dziennego dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną.  Wszystkie trzy wymienione placówki zaprojektowano tak ,że mogą funkcjonować niezależnie od siebie. Cała przestrzeń dostosowana została dla osób z niepełnosprawnością ruchową.

Środowiskowy Dom Samopomocy (ŚDS)  zapewnia przestrzeń dla pobytu  30 osób z doświadczeniem  choroby psychicznej (typ A) oraz  dla 30 osób z  niepełnosprawnością  intelektualną i niepełnosprawnością sprzężoną (typ B).

Mieszkania chronione funkcjonujące przy Środowiskowym Domu Samopomocy dla osób niepełnosprawnych.

W placówce wsparcia dziennego dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną (PWD), prowadzone są zajęcia dla trzech grup wiekowych od 6 do 18 roku życia.

ROZWIĄZANIA FUNKCJONALNO-UŻYTKOWE

Budynek podzielono na dwie główne części funkcjonalne – ŚDS oraz PWD.

PWD została zlokalizowana od frontu tj. w bryle wschodniej. ŚDS zlokalizowano na tyłach działki – od strony zachodniej. Placówki zostały połączone łącznikiem w centralnej części rzutu, który w parterze zawiera hol wejściowy.

ŚDS podzielono kondygnacjami:

-parter: strefa wejścia do ŚDS i obsługi techniczno-gospodarczej. W pd. części wydzielono mieszkania chronione, które posiadają niezależne wejście w elewacji wschodniej od strony dziedzińca oraz bezpośredni dostęp do terenów ogrodowych

- 1 piętro:  dom typu B z podziałem na część rehabilitacyjno-zajęciową (od południa) oraz północną (jadalnianą)

- 2 .piętro: dom typu A z  analogicznym podziałem.

PWD również cechuje się klarownym podziałem pionowym:

- parter: strefa wejściowa do PWD oraz strefa wspólna dla obu placówek

- 1.piętro: sale zajęciowe , część jadalniana

- 2 piętro: strefa personelu (m.in. administracyjna) oraz sala terapii zajęciowej połączona z tarasem nad 1p.

ARCHITEKTURA

Architektura prospołeczna: otwarta, dostępna, zapraszająca utrzymana w nurcie „eco-tech”. Bryła budynku została formalnie i funkcjonalnie podzielona na dwa moduły – ŚDS oraz PWD, powiązane łącznikiem funkcjonalnym, konstrukcyjnie opartym na piętrach, w poziomie parteru lekka konstrukcja umożliwiająca łatwy dostęp do kolektora zlokalizowanego pod ziemią.

Na elewacjach zastosowano okładzinę z polskiego modrzewia, zabezpieczoną poprzez lazurowanie. Zasadniczo budynek „otwiera się” na stronę nasłonecznioną – głównie południową – tam zaprojektowano duże przeszklenia oraz taras na dachu służący celom rekreacyjno-rehabilitacyjnym. Strona północna cechuje się bardziej powściągliwym stosowaniem szklenia elewacyjnego.

Budynek w zabudowie atrialnej sprzyja wytworzeniu kameralnej przestrzeni społecznej o charakterze rekreacyjno-rehabilitacyjnym

ROZWIĄZANIA PROEKOLOGICZNE

W budynku zaprojektowano ponadto szereg rozwiązań proekologicznych i energooszczędnych jak np.:

▪ zielony dach ekstensywny jako modyfikator klimatyczny (ochrona cieplna, schładzanie, nawilżanie, oczyszczanie i natlenianie powietrza),  retencja wody opadowej, rola biotyczna;

▪ elewacje z ekologicznego materiału – lokalne/polskie drewno pochodzące z racjonalnie eksploatowanych upraw – materiał odnawialny o niskiej energii wbudowanej i śladzie węglowym;

▪ system gromadzenia wody opadowej z powierzchni zielonego dachu ze zbiornikiem zlokalizowanym pod ziemią poza budynkiem w obszarze PBC w zach. granicy opracowania.

▪ dachowa instalacja  fotowoltaiczna z krzemowych modułów krystalicznych o mocy 30kWp (nachylenie 37°, wystawa południowa).

KONCEPCJA ZAGOSPODAROWANIA TERENU

Przyjęto wydzielenie dwóch obszarów funkcjonalnych:

- przestrzeń półpubliczna nieogrodzona – strefa wejściowo-wjazdowa,

- przestrzeń półprywatna ogrodzona – tereny ogrodów  ŚDS i PWD.

Od strony wschodniej w strefie reprezentacyjnej nieogrodzonej zaprojektowano nowy zjazd, na terenie zlokalizowano parking 18-stanowiskowy, w tym trzy stanowiska NSP oraz dwa dla minivanów. Droga dojazdowa do miejsc postojowych pełni też rolę drogi gospodarczej i pożarowej. Bezpośrednio w strefie wejścia zaprojektowano drewniane siedziska oraz stojaki rowerowe.

Teren ogrodów zaprojektowano w estetyce nieużytku. Łąki rekreacyjne, strefa rekreacyjna, inne przestrzenie trawiaste współcześnie nabierają znaczenia, a w konsekwencji stają się trendem w projektowaniu architektury i architektury krajobrazu, rozwiązania określane terminem „dzikie życie” (wildlife). Swobodna wegetacja charakterystyczna dla „nieużytków” jest kojarzona przez odbiorców z różnorodnością biologiczną, a zatem z dużą wartością przyrody, biofilią oraz bezpieczeństwem przyrodniczym. Estetyka nieużytku stała się w oczach odbiorców estetyką natury, autentyczną i oczekiwaną.