Dom Kultury osiedla "Piaski" w Warszawie

Motywem przewodnim elewacji jest beton architektoniczny, który w różnym udziale powierzchniowym jest obecny we wszystkich elewacjach. Elewacje budynku zostały zaprojektowane na zasadzie kontrastu –pełnej elewacji północnej odpowiada przeszklona elewacja południowa i analogicznie, przeszklonej elewacji zachodniej (wejściowej), pełna elewacja wschodnia. Wspólnym motywem jest górna „opaska” z betonu elewacyjnego, która oplata wyższą bryłę budynku ze wszystkich czterech stron. Inną wspólną cechę stanowi kompozycja elewacji, która operuje liniami prostymi –równoległymi i prostopadłymi do podłoża.

Elewacji od strony ul.Magiera jako dłuższej i uznanej za najbardziej reprezentacyjną nadano rolę ekspozycji zawierającej graficzny komunikat o funkcji budynku, który ujęto w obrazy symboliczne, takie jak np.:

- studium proporcji człowieka Leonarda da Vinci –symbol nauk humanistycznych, malarstwa i rzeźby- odwołujący się do działalności plastycznej Domu Kultury;

- fragment partytury IX Symfonii Ludwika van Beethovena (Ody do Radości) jako symbolu muzyki Kultury Śródziemnomorskiej- hymnu Unii Europejskiej-odwołanie do działalności muzycznej;

- system zero-jedynkowy jako symbol rewolucyjnej myśli technologicznej naszych czasów-odwołanie do działalności multicentrum;

- ryciny urządzenia camera obscura i zasady jej działania jako protoplasty aparatu fotograficznego- odniesienie do działalności fotograficznej;

Dla uzyskania ww. efektu graficznego wykorzystano beton architektoniczny z matrycą fotograficzną (np. firmy RECLI), na którym umieszczono powyższe obrazy. Przewiduje się podświetlenie elewacji w porze wieczorno-nocnej.

Rysunek elewacji uzupełniają pionowe rytmy okienne, które mają być elementem ożywiającym elewację. Ich umiejscowienie, a także podziały kreowane ułożeniem płyt betonowych (fugi) podkreślają układ konstrukcyjno-przestrzenny wnętrza.

Elewacja cechuje się powściągliwością w operowaniu środkami wyrazu artystycznego zgodnie z zasadą less is more, tak by wzmocnić siłę jej komunikatu graficznego.

Dominacja pełnych płaszczyzn jest uzasadniona także północną orientacją elewacji (brak bezpośredniego światła słonecznego, zagrożenie przemarzania w okresach grzewczych).

W przeciwieństwie do niej, elewacja południowa bryły głównej została bogato przeszklona i pokryta gęsto umiejscowionymi listwami żaluzji zewnętrznych. W aspekcie plastycznym stanowi ona tło dla bryły na słupach, akcentując jej dynamiczny profil. Ponadto, dzięki zewnętrznym listwom nabiera trójwymiarowości, co będzie szczególnie widoczne przy oświetlonym wnętrzu. W aspekcie funkcjonalnym elewacja chroni przestrzeń wewnętrzną przed nadmiernym dopływem światła i ciepła słonecznego.

Elewacja bryły na słupach również została niemal w pełni przeszklona, lecz aby uzyskać odmienność fakturową obu elewacji, zrezygnowano z żaluzji na rzecz szklenia przeciwsłonecznego.

Elewację frontową (wejściową od strony zachodniej) części wyższej wypełnia szkło zawarte w ramach betonowej otoczki, która scala cały budynek. W celu nadania wrażenia lekkości elewacji, zastosowano przejrzyste szklenie bezramowe, tj. system szklenia strukturalnego. W kontraście do niej pozostaje elewacja bryły na słupach, która została w pełni blachą aluminiową (lub tytanowo –cynkową).

 Elewacja tylna bryły na słupach została powtórzona, zaś na elewacji bryły wyższej w zamian szklenia wprowadzono aluminiowe panele o profilu pilastym. Cała elewacja z tej strony jest potraktowana tak, by nie stwarzała w sensie formalno-estetycznym konkurencji dla elewacji pozostałych.